گرافیک نت - هویتش به عنوان عکاس، هنگامی شکل گرفت که در سال 1369 (در 22 سالگی) به تنهایی به دیدن تخت جمشید رفته بود. او تخت جمشید را با شکوه، اسرار آمیز، و لبریز از تاریخ یافت و پنج روز تمام به عکس برداری از آنجا پرداخت و در پایان هر روز، حلقه های فیلم را برای چاپ به یک عکاسی کوچک درنزدیکی هتلش می داد تا پیشرفت خود را مشاهده کند. همین جا بود که برای اولین بار متوجه شد که هنرش خواهان دارد. چرا که مدیر فروشگاه که از دیدن عکس های مهناز بسیار زیبای مهناز حیرت زده و مفتون آنها شده بود، آنها را به تعداد بسیار چاپ کرده و برای فروش در ویترین فروشگاه گذاشته بود!
پس از مهاجرتش به آمریکا در 23 سالگی همچنان دوربینش را در دست داشت. اما این بار سوژه هایش را مسایل اجتماعی تشکیل می دادند. مسایلی که هم برایش غیر قابل باور بودند و هم دردناک. عکس های این دوره از هارلم و بروکلین درنیویورک، تا کمپ رانده شده های آذربایجانی در کشور آذربایجان، تا حاشیه نشینان و بومیان شیلی و پرو، تا زندگی کارگری و کار طاقت فرسا در کارخانه های چین تصویر ساخته اند. به دلیل رشته تحصیلی و عنوان پایان نامه اش Internally Displaced People in International Law که در باره رانده شدگان درون مرزی و ضعف کنواسیون جهانی در حمایت از این گروه بود، چندین سال با بخش پناهندگان سازمان ملل همکاری داشت و می گوید که بیش از آن که گزارش ها و تزش مورد توجه قرار گیرند، عکس هایش بیننده داشتند. سر انجام با پایان گرفتن تحصیلآتش در رشته علوم سیاسی از دانشگاه The New School for Social Research نیویورک را برای همیشه ترک کرد و به پاریس رفت.
با تغییر محیط زندگی، عکس هایش نیز سبک دیگری به خود گرفتند وبه گفته ای "آرام تر" شدند. او در پاریس با فاطیما گمیا، نقاش فرانسوی مراکشی-تبار، آشنا شد و در پی آن، عکس هایش کم کم رنگ نقاشی به خود گرفتند. پس از چند سال کار در کنار فاطیما و آشنایی با دیگر هنرمندان مهاجر در پاریس، این بار خود را در کنار رمسس مرزوک یافت. رمسس مرزوک که سالیان متمادی مدیر عکاس برداری یوسف شاهین، کارگردان به نام مصری بود، مهناز را به شاگردی پذیرفت و دوره فشرده ای را برای او در قاهره و اسکندریه در نظر گرفت. مرزوک او را با دیگر هنرمندان مصری آشنا کرد ودر پایان به او ثابت کرد که "یک بیگانه بهتر میبیند و برای عکاس خوب شدن باید بیگانه بود." گر چه مهناز دورۀ آموزش عکاسی در مرکز بین المللی عکاسی در نیویورک را نیز گذرانده است، (International Center of Photography) همچنان معتقد است که با رمسس بود که سبک خود را در عکاسی یافت.
وی، هنوز عکاسی در ایران و یا تهران را آغاز نکرده است. اندکی پس از بازگشتش به ایران به عنوان کارشناس امور بین الملل، جذب پردیس بین الملل دانشگاه علوم پزشکی تهران شد. از جمله مسئولیت های وی برنامه ریزی در جذب دانشجوی خارجی برای تحصیل در این دانشگاه عالی رتبه است. او میگوید: "تا با یک گروه دانشجو از کشور های مختلف در عکاسی همراه نشوم، انگیزه ای قوی نخواهم داشت، چرا که "یک بیگانه بهتر میبیند و برای عکاس خوب شدن باید بیگانه بود،" پس باید در کنار آنان تهران و ایران را ببینم!"
در اولین نمایشگاه انفرادی او در ایران به نام پاریس در تهران، مهناز، مناظر شهری را به تصویر می کشد تا هیجان هایی را که از درون شهرها می گذرند را نشان دهد، و این عکس ها، شاهدی باشند بر قدرت شهرهای بزرگی که ساکنان خود رابا بی رحمی می توانند منزوی کنند. در عکس های او، شاهد دلتنگی و غم یک شهر نشین هستیم. غمی که بی دلیل است، قوی است، و حضوری سنگین دارد. غمی که آن را گاه می طلبیم و شاید که منتظر آن باشیم و گاه با حراص آن را انکار میکنیم. به هر حال با آن آشناییم، بخصوص اگر تجربه مهاجرت و یا تبعید داشته باشیم. او میگوید "هر گاه در تهران راه می روم و یا در اتوموبیل از پنجره به مردم و خیابان ها نگاه می کنم ویا به صدای ترافیک، فروشنده، و یا یک بچه با مادرگوش می دهم، از خود می پرسم که آیا اینها نیز همان تصاویر یا صدایی هستند که یک مهاجر افغان یا عراقی می بیند یا می شنود؟ من ایمان دارم که این عزیزان جلوه هایی از شهر را می بینند و نغمه هایی را می شنوند که غنی است اما برای بسیاری ازما نا آشنا."
مهناز فعالانه به سفری که در22 سالگی آغاز کرده ادامه می دهد و شما را دعوت می کند تا به او بپیوندید و به داستان هایش گوش دهید.
عنوان نمایشگاه: پاریس در تهران
عکاس: مهناز گنجی
29 دی تا 18 بهمن 1389
این نمایشگاه که اولین نمایشگاه انفرادی مهناز گنجی در ایران است،
شامل ۳۰ عکس سیاه و سفید در ابعاد ۴۵ در ۶۰ سانتیمتر است.
میدان هفت تیر، خیابان بهار شیراز،
نبش میدان بهار شیراز. موزه عکسخانه شهر www.iranphotomuseum.com
تلفن تماس با مدیر موزه: 88848993 تلفن تماس با مهناز گنجی: 09127976961
manaz.jalbum.net
رلف اسکولکرفت، استاد ادبیات تطبیقی زبان فرانسه در دانشگاه تگزاس و نویسندۀ کتاب "رومن گاری: مردی که سایۀ خود را فروخت." در خصوص عکس های مهناز گنجی چنین می گوید:
تصاویر مینی مالیست مهناز، در سکوت غوطه ورند. آنها لحظه ها را در زمان ثبت می کنند، جایی که در آن، تخیل، به اکتشاف در شکل ها و نورهای غیرمنتظره می پردازد. او در عکس گرفتن، آرام است و بنا بر این، برای افراد مزاحمت ایجاد نکرده و حریم شخصی آنها را نقض نمی کند. در عکس هایی که از پاریس، نیویورک، و پکن گرفته است، تعداد انسان ها بسیار اندکند، گر چه گاهی در پس-زمینه دیده می شود. در واقع، او شهرها، مجسمه ها، و رودخانه ها را با زیرکی یک کارآگاه مورد مشاهده قرار می دهد، و رازشان را از زبان سنگ ها و آسمان شهر بیرون می کشد. تصاویر ملانکولیک وی، طبیعت درون نگر عکسهایش را نشان می دهد و قدم زدن های طولانی، عمق احساسات و قدرت مشاهده را نشان می دهند. شاید بتوان گفت عکس هایش چیزهایی را ثبت می کنند که به چشم نمی آیند و آن چیزی نیست جز احساسات ما در دل شهر.