در بزرگداشت محمد تجویدی که با حضور صادق بریرانی، محمدمهدی هراتی و اسماعیل نظری در فرهنگستان هنر برگزار شد، بر تأثیرگذاری محمد تجویدی در پیدایش جرقه‌های گرافیک نوین ایران در آثار نگارگری تأکید شد.
محمد تجویدی نقاش و نگارگر معاصر، سال 1303 در تهران به دنیا آمد و مقدمات نقاشی و طراحی را نزد پدرش (هادی تجویدی) آموخت. فعالیت جدی تجویدی پس از درگذشت پدرش آغاز شد. وی سال 1321 به مدرسه صنایع قدیمیه رفت و شیوه‌های گوناگون نگارگری را از استادانی چون محمدعلی زاویه، ابوطالب مقیمی، علی کریمی و حسین بهزاد فراگرفت.
مرحوم تجویدی سال 1323 نخستین بار برای دیوان خیام تصویر کشید. او سال 1324 به هنرستان هنرهای ملی وارد شد و پس از گذراندن هشت سال دوره‌های هنری در سال 1332 با حکم شورای عالی فرهنگ، استاد هنرستان هنرهای زیبا شد و با حسین بهزاد به همکاری پرداخت، ولی سال 1342 پس از در گذشت حسین بهزاد درس در آن هنرستان را رها کرد و تا پایان عمر به خلق آثار هنری مشغول شد.
بسیاری از نشریات و حتی کارخانجات موفق امروز مدیون طراحی‌های خوبی که تجویدی برای آن‌ها انجام داده هستند و با شروع فعالیت استاد تجویدی به تصویرسازی (در سال 1334) بسیاری از ناشران بزرگ مثل اقبال، امیرکبیر، عبدالرحمان جعفری، داود شیرازی و... به سراغ او آمدند و ماحصل این کار، بیش از چهارصد روجلد است که حدود سی یا چهل عنوان آن مربوط به شعر است.
توجه به مزمون، نورپردازی، عکاسی، رعایت اصول نگارگری و حتی جلوه‌هایی از معماری ایرانی را می توان از مهم‌ترین شاخصه‌های آثار تجویدی عنوان کرد که در کنار یکدیگر، زمینه‌های یک اثر گرافیک الوان را پدید آورده است.
استاد تجویدی در سال 1373 در 70 سالگی درگذشت.