امروز ۷ فوریه ۲۰۱۰ میلادی برابر ۱۸ بهمن ۱۳۸۸ هجری خورشیدی
این روزنامه به دستور و تحت نظارت میرزا تقی خان امیرکبیر در تهران در دوران ناصرالدین شاه منتشر میشد.
نخستین شمارهٔ این روزنامه در ۵ ربیعالاول سال ۱۲۶۷ هجری قمری (سال سوم پادشاهی ناصرالدین شاه) به چاپ رسید. در این شماره عبارت روزنامه اخبار دارالخلافه طهران، در فضای گرافیکی ویژهای به صورت غیرمتداول خوشنویسی رایج سامان داده شده بود.
تأثیرپذیری خط و خوشنویسی نستعلیق از نوآوریهای دورهٔ قاجار، در روزنامه وقایع اتفاقیه نیز به نحو چشمگیرتری نمود مییابد.
انتشار این روزنامه در راستای اهداف امیرکبیر برای انجام تغییراتی بنیادین در ایران به منظور گام برداشتن در مسیر پیشرفت آن کشور تلقی میگردد. اما وی اندکی بعد (سال ۱۲۶۸ ه.ق.) کشته میشود؛ پس از آن اداره روزنامه به محمدحسن خان صنیعالدوله (اعتمادالسلطنه)، مترجم دربار، رئیس ادارهٔ انطباعات ناصر الدین شاه و فرزند حاج علی خان حاجبالدوله، قاتل امیر کبیر، سپرده میشود.
به جز اعتمادالسلطنه، بقیه دستاندرکاران و گردانندگان روزنامه، پیوسته در تغییر بودند.
از شماره ۴۷۱ به بعد، این روزنامه با نام روزنامه دولت علیه ایران و روزنامه سلطانی ایران به چاپ رسید. تعداد صفحههای این روزنامه از چهار تا دوازده در نوسان بود.
این روزنامه به دستور و تحت نظارت میرزا تقی خان امیرکبیر در تهران در دوران ناصرالدین شاه منتشر میشد.
نخستین شمارهٔ این روزنامه در ۵ ربیعالاول سال ۱۲۶۷ هجری قمری (سال سوم پادشاهی ناصرالدین شاه) به چاپ رسید. در این شماره عبارت روزنامه اخبار دارالخلافه طهران، در فضای گرافیکی ویژهای به صورت غیرمتداول خوشنویسی رایج سامان داده شده بود.
تأثیرپذیری خط و خوشنویسی نستعلیق از نوآوریهای دورهٔ قاجار، در روزنامه وقایع اتفاقیه نیز به نحو چشمگیرتری نمود مییابد.
انتشار این روزنامه در راستای اهداف امیرکبیر برای انجام تغییراتی بنیادین در ایران به منظور گام برداشتن در مسیر پیشرفت آن کشور تلقی میگردد. اما وی اندکی بعد (سال ۱۲۶۸ ه.ق.) کشته میشود؛ پس از آن اداره روزنامه به محمدحسن خان صنیعالدوله (اعتمادالسلطنه)، مترجم دربار، رئیس ادارهٔ انطباعات ناصر الدین شاه و فرزند حاج علی خان حاجبالدوله، قاتل امیر کبیر، سپرده میشود.
به جز اعتمادالسلطنه، بقیه دستاندرکاران و گردانندگان روزنامه، پیوسته در تغییر بودند.
از شماره ۴۷۱ به بعد، این روزنامه با نام روزنامه دولت علیه ایران و روزنامه سلطانی ایران به چاپ رسید. تعداد صفحههای این روزنامه از چهار تا دوازده در نوسان بود.
